Van Der Graaf Generator Aschaffenburg Konseri

Mekan: Colos Saal, Aschaffenburg, Almanya, www.colos-saal.de
Dinleyici sayısı: 400 civarı (ayakta)
Yaş ortalaması: 45 civarı
Ön grup: Yok
Konser başlama saati: 21:00
Konser süresi: 2 saat
Kadro:
Peter Hammill: Vokal, klavyeler, gitarlar
Hugh Banton: Hammond B3 ve diğer klavyeler
Guy Evans: Davul

Şarkı listesi:
1. Interference Patterns – Trisector (2008)
2. Scorched Earth – Godbluff (1975)
3. Lemmings – Pawn Hearts (1971)
4. Lifetime – Trisector (2008)
5. All that Before – Trisector (2008)
6. Meurglys III – World Record (1976)
7. La Rossa – Still Life (1976)
8. Over the Hill– Trisector (2008)
9. (We Are) Not Here – Trisector (2008)
10. Man Erg - Pawn Hearts (1971)
Encore
11. Nutter Alert – The Present (2005)

70’li yılların yeniden bir araya gelmiş ünlü toplulukları Almanya’da küçük şehir ve kasabaları aralıksız gezerler ve küçük salonlarda hayranları ile bütünleşmiş olarak konserler verirler. Frankfurt’un 40 km doğusunda bulunan Aschaffenburg kentindeki Colos Saal bu salonların en tanınmışlarından biridir. (Burada daha önce 2003 yılında Paul Carrack’ı “It Ain’t Over” turnesinde izlemiştim.)

Soğuk ve yağmurlu Ocak gecesi kapıda elimizin üstüne salona tekrar çıkıp girilmesini kolaylaştırmak için kocaman mürekkepli damgayı vurdular. Dinleyici sayısı salonu tam dolduracağı için bütün masa ve sandelyeler kaldırılmıştı. Salon yavaş yavaş dolmaya başladı ve herkes elinde buz gibi bir Weiss Beer (buğday birası) bardağı (0,5 litrelik) ile derin sohbet içinde girdi. Konser öncesi sosyalleşme tamdı.

Daha önce olduğu gibi sahnenin sol tarafında 25 cm’lik kaide üzerinde sahneye 5 metre mesafede yerimi aldım. Bu şekilde önüme gelebilecek uzun boyluların görüşümü engellemesine karşı önlemimi aldım.

Çekirdek kadro olarak adlandırılan dörtlüden saksafoncu David Jackson’ın 2006 yılında ayrılmasıyla 3 kişi kalan grup dakikası dakikasına tam sat 21:00 de sahnedeki yerini aldı. Peter Hammill kısa ve tamamen kırlaşmış saçlarıyla armoni içinde çok şık bembeyaz bir gömlek giymişti, yakasını kaldırmış, kollarını sıvamış olarak karizmasını artırmıştı. Dinleyicileri selamlayıp soldaki piyanosunun başına geçti. Guy Evans daha 70’li yıllarda dökülmeye başlamış saçlarını tamamen kazıtmış şekilde yakasız rahat kısa kollu bir gölekle sahnenin orta arkasındaki davuluna oturdu. Hugh Banton sahnenin sağ tarafında ki klavyelere oturduğunda tipi ve sessiz, sakin tavırları ile aynı Genesis’in Tony Banks’ini anımsattı.

Konsere girişi son albümleri Trisector (2008)’den Interference Pattern ile yaptılar. İnanılmaz bir başlangıç oldu, Hammill ve Banton piyano düellosu yaptılar, Bu parça konsevatuvarda klasik müzik piyano öğrencilerine zorunlu ders olarak verilmeli.

İkinci parça Godbluff (1975) albümünden Scorched Earth idi. Hammill yine piyanosunun başında, Benton ise Hammond B3 ile sanki Bach’ın bütün barok yorumlamasını yaptı.

Gruptan ayrılmak zorunda bırakılan çekirdek üye David Jackson çok yetenekli bir saksafoncuydu, fakat tarzı bana pek hitap etmiyordu. Açıkçası bu parçada ve sonra eski albümlerinden çaldıkları parçalarda özellikle Lemmings ve Meurglys III’de Jackson’un saksafonunun eksikliğini hiç ama hiç hissetmedim. Ben Bir Hammond B3 bağımlısı olarak Hugh Banton’un bu yokluğu doldurmak için gösterdiği performansa hayran oldum.

Üçüncü parça Pawn Hearts (1971)’dan Lemmings idi. Hammill burada piyanodan kalkıp gitarı eline aldı. Çok iyi bir gitarcı fakat virtüöz değil, zaten bu muhteşem müzik içinde gitar virtüözüne gerek te yok.

Dördüncü parça yine Trisector’den Lifetime idi. Bu parçanın lirik mistikliği salonu büyüledi. Hammill hala gitarının başındaydı.

Konserin kırılma noktası World Record (1976) albümünden Meurglys III idi. Bu parçada görünmez güç, enerji timsali Guy Evans davuldaki bütün hünerini gösterdi. Konserin başından sonuna kadar devamlı Hammill’i göz hapsinde tutarak her hareketini, nefes alışını, bakışlarını hassasiyetle takip etti. Bu arada Banton’u da gözünden kaçırmadı. Arkanızda müziğinizi bu kadar hassas dokuyan, ören bir davulcunuz olursa hiç hata yapmadan mükemmeli icra etmek için şartlanırsınız. Hammill’in 40 yıldır Evans’a bağımlılığının nedeni budur.

Meurglys I Peter Hammill’in 1959 yapımı siyah Hagstrom ED46 DeLuxe marka gitarına verdiği ad idi. Fransız edebiyatının başlagıç eseri olarak kabul edilen 12. yüzyıl şiiri “Le Chanson de Roland” da yer alan Roland’ın üvey babası ve düşmanı olan Ganelon’un kılıcının adı Meurglys idi. Hammill’in ikinci gitarı Vox olup tavşan kürkü ile kaplıydı, adı Meurglys II idi.1975 yılında Roma’da turnede çalınmıştı, bulunamadı. Peter Hammill siyah bir Guild aldı ve adını Meurglys III koydu. Bu gitarı hala kullanmakta. İlginç olan bu konserde Lifetime ve Over The Hill gibi parçaları bu siyah gitarı ile çalmasına rağmen Meurglys III parçasında Gibson gibi bir şey çaldı.

Peter Hammill kilise korosunda yer aldığı için tipik bir İngiliz aksanına sahip olup bunu şarkı söyleyişinede yüzde yüz yansıtır (diğer ünlü İngilizlerin bazıları gibi aksanını Amerikan’laştırmaz.) Çok sakin söyleyişten bir anda kuvvetli haykırışlara, baritondan falsettoya çıkıverir. Varoluşçu felsefesini müziğinin karakterine ve şarkı söyleme tarzına tamamen aksettirir. King Crimson’un kurucusu Robert Fripp Peter Hammill için şunları söylemişti: “Jimi Hendrix gitar için ne ise Peter Hammill de şarkıcılık için odur”. Bunu anlamı Hendrix’in gitardaki geniş yelpazesi ve iniş çıkışları aynı Peter Hammill’in sesinde ve söyleme tarzında mevcuttur.

İki saat sonunda bütün salon büyülenmiş ve neredeyse sahnedekiler kadar yorulmuş bitkin haldeydik. Üzerinde 70’li yıllarından beri sakladıkları Van Der Graaf Generator t-shirt’’leri olan birçok hayran kendinden geçmişti. Grup Almanya’da verdiği bu tek konserde dinleyicinin olumlu tepkisinden çok memnun olmuştu, defalarca teşekkür ettiler ve sahneyi terk ettiler.

Avrupa’da bundan başka Prag, Budapeşte ve Malaga’da 3 konser verip 1975 yılından beri ilk defa konser vermek üzere New York’a ABD turnesine gittiler.

Grubu haricinde 29 solo albüm yapan Peter Hammill’in müzik dehası muhteşem bir gece yaşattı.

Önder Bozok