D.F.A- 4th

D.F.A- 4th
MJR021- 2008

Grup Elemanları
Alberto De Grandis (Davul ve vurmalı çalgılar, vokal)
Alberto Bonomi (Tuşlu çalgılar)
Silvio Minello (E. gitar)
Luca Baldassari (Bas)

Eleştirmenlerin büyük övgüsünü alan iki albümü bulunan D.F.A. (DUTY FREE AREA), 1990’ larda bu janrın doğuşunun arifesinde, İtalya’nın önde gelen yeni nesil progressive rock gruplarından biri olduğunu gösterdi. Onbeş yıllık deneyim ve dünyanın çeşitli yelerinde canlı performanslar ile, üçüncü stüdyo çalışmalarını yaparak bu konumu teyit etmeye hazır gibiler. Albüme gelince, geneli bildiğimiz ve sevdiğimiz D.F.A., kendilerine özgü ses ve stil aynen korunmuş. Sıcak analog sesler, çarpıcı etkileşim, gitar ve klavyenin sürekli birbiriyle atışması yada paylaşması, kayan ritmik temel ve belirgin Latin dışa dönüklüğü ve coşkusu. Grubun ilk iki albümünü sevmiş olan herkesin bu dördüncüyü de beğeneceğini umuyorum. (Üçüncü albüm Live In Progress). Hatta bazı yönlerden daha üstün bile sayılabilir, şöyleki; enstrümantal performansta daha fazla incelik, kontrol ve nüans var ve bu da büyük epik kompozisyonların doğal ve organik biçimde, sanki o an yaratılmışçasına ilerlemesini sağlıyor. Bu D.F.A’nın adeta telepatik etkileşimli çalışı hakkında çok şey söylüyor ve gerçekte müziklerinin çok azı emprovize. Zaman zaman 1970’li yılların jazz-fusion akımına güçlü benzerlikler gösterse de, tematik içeriğin sürekli dönüşü ile nitelenen karmaşık yapılı kompozis-yonları ile (ki çoğu zaman eleştirilmiştir) progressive rock geleneğine çok daha fazla şey borçlu.

Açılış parçası “Baltasaurus”un yavaşça, ama kesin biçimde oldukça minimalist bir başlangış noktasından gürül-tülü bir çılgınlığa gelişmesi, bir grup performansının nasıl düzenleneceği hakkında adeta ders kitabı örneği gibi. Grubun olgunluğunun bir diğer örneği de meşhur ”Trip On Metro”daki (

D.F.A. nın çıkış albümü Lavori On Corso’dan) gibi girift geçişleri uygun kontrastlı, sessiz bölümlerde dengeleyen “Vietato Gene-ralizzare”. Gerçek anlamda progrressive geleneğe uygun olarak, albümde yerleşik D.F.A. formülünden daha köklü biçimde uzaklaşan anlar da var. Piyano ve yaylı çalgılara dayalı giriş ve bitiş parçası “Mosoq Runa” saf klasik müziğe benzeri görülmemiş bir yönelmeyi gösteriyor. Daha da önemlisi Sardunyalı vokal üçlüsü Andhira ile işbirliği içinde hazırladıkları “La Ballata de ‘s’Isposa e Mannorri” çok önemli bir başarı çünkü insan sesinin D.F.A.’nın müziği ile tatmin edici bir biçimde bütünleşebileceğini gösteriyor. Bunu belitmek istedim çünkü bu konu Alberto De Grandis’in ve çeşitli konuk vokalistlerin tüm çabalarına rağmen uzun süredir tartışmalı bir noktaydı ve gelecek için de heyecan verici yeni gelişmelerin olabileceğini gösteriyor. Evet her durumda D.F.A.’nın yeni albümü kelimenin tam anlamıyla sıkı bir albüm ve bana göre bu yılın en iyi progressive rock albümü olarak kabul görmeye de aday, tabi daha yıl sona ermedi.

Diskografi
-Lavori in Corso
-Duty Free Area
-Work in Progress Live
-4th

Alphan