Duke Ellington, Count Basie First Time: The Count Meets the Duke LP

Big band dediğinizde çoğu kişinin aklına ilk önce bir kaç isim gelir. Duke Ellington, Count Basie, Benny Goodman ve diğer bir kaç isim. Bunların içinde en iyisi hangisidir diye düşününce sanırım yukarıdaki ilk iki isim aklınıza gelir. Tabii ki caz meraklıları yıllara göre orkestraları karşılaştırır. Çünkü orkestranın solistleri, müzisyenleri de önemlidir ama konuyu dağıtmamak için ayrıntıya girmeyelim.

Colombia plak şirketi 1960 yılının yaz aylarında iki müzisyeni buluşturarak bir kayıt yayınlamaya karar verir. Her iki önemli şef kendi şarkı listelerinden 4'er aranjmanı şarkıyı birlikte çalacaklardır. Tabii kayıtlar sırasında bazı değişikler oldu. Count Basie, 1960'larda caz tarihçilerinin verdiği ismiyle üçüncü orkestrası ile müzik yapıyordu. Bu orkestranın entonasyonu ve birlikte çalma yetisi üst düzeydi. Bazı tarihçiler bu dönem ve sonrasını buluşu az bir dönem nitelendirseler de, özellikle baladların güzelliği ve icrasındaki düzeyin yüksekliği herkesin birleştiği bir noktadır. Duke Ellington orkestrasınında 1960'lı yıllarda bir değişim içerisinde olduğu bilinen bir gerçektir. Ancak her iki orkestra ve her iki müzisyende hayatlarının her döneminde üst düzey müzik yapmışlarıdır.

Albüm başlangıç parçası Battle Royal'in hakkını her açıdan sonuna kadar veren bir icra ile başlıyor. Duke Ellington bestesi olan Battle Royal dev pardon iki dev orkestra için oldukça ritmli, bol swingli ve atışmalı bir yapıda. Dönemin önemli tüm müzisyenlerini bu şarkıda görebilmek mümkün; Johnny Hodges, Thad Jones, Ray Nance, Russell Procope, Jimmy Hamilton, Freddie Green, Billy Strayhorn, Eddie Jones ve daha fazlası. Notalar resmen havalarda uçuşuyor. Count Basie orkestrasının davulcusu Sonny Payne'in solosu ile şarkı sonlandığında bu neydi böyle diyorsunuz. Thad Jones bestesi To You tam bir balad. Tek solo Duke Ellington orkestrasından tanıdığımız Quentin Jackson'a verilmiş.

Sıradaki şarkı Take the A Train. Bu çok ama çok bilindik şarkının nasıl bir hal aldığını düşünebiliyor musunuz. İki piyano devinin yanında özellikle Duke Ellington orkestrasından trompetçi Ray Nance ile Count Basie trompetçisi Sonny Cohn atışmaları ön plana çıkıyor. Ayrıca ilgi çekici Jimmy Hamilton ve Budd Johnson sololarını dinlemek mümkün. Until I Met You ise 14 bakır çalgı ve iki ustanın piyanosundan bambaşka bir dünyaya götürüyor insanı. Plağın ikinci yüzü de oldukça gösterişli bir açılış ile selamlıyor müzikseverleri. Wild Man ilk notalarda Ellington'ın davulcusu Sam Woodyard'ın ve Frank Wess ile Jimmy Hamilton'ın öne çıktıkları bir parça. Özellikle flütlere dikkat diyelim. Şarkıda o kadar çok atışma var ki yazmakla bitmez.

Çok üst düzey bir yorum olmuş. Segue in C ise Count Basie'nin müthiş arajmanı ile çalınmış. Kısa nota hatları, hemen her soliste verilen sololar, yavaş ritmden bir anda swinge dönen yapısı ve uzunluğu ile dikkat çekiyor. BDB albüm için özel bir beste. Billy Strayhon ile Ellington çalışması. Bluesy diyebileceğimiz şarkı sanki Jumpin at The Woodside'a hazırlık görevi görüyor. Albümün kapanış şarkısı Count Basie düzenlemesi. İki saksafoncu Basie orkestrasından Frank Foster ve Ellington orkestrasından Paul Gonsalves'e özellikle dikkat.

Klasik Basie aranjmanlarının tüm özelliklerini gösteren şarkı yine bol swingli, bol sololu ve bu kez iki piyansit tarafından tarafından oya gibi işlenmiş. 1961'de yayınlanmış ve iki dev müzisyen ve caz tarihine adlarını altın harflerle kazımış orkestranın bu ilk buluşması big band seven caz severlerin bayılacakları bir albüm. Aranjmanlar, sololar, birliktelik yani caz müziğe dair aklınıza ne geliyorsa her şeyin en üst düzey albümde mevcut. Speakers Corner albümü çok iyi bir restorasyonla meraklılara sunmuş.

Hakan
Müzik: 9/10
Kayıt: 9/10